گاه نوشته های یک حقوق خوانده

آنگاه، به صد شوق، چو مرغان سبکبال،پر گیرم ازین بام و به سوی تو بیایم.

 خورشید از آن دور ، از آن قله پر برف،

 آغوش کند باز،

 همه مهر ، همه ناز  

سیمرغ طلایی پرو بالی ست که ــ چون من ــ از لانه برون آمده ، دارد سر پرواز .

پرواز به آنجا که نشاط است و امیدست،

 پرواز به آنجا که سرود است و سرورست.

آنجا که من از روزن هر اختر شبگرد، چشمم به تماشا و تمنای تو باز است! 

بگذار که – سرمست و غزل خوان – من و خورشید

بال بگشوده به سوی تو بیاییم.

فریدون مشیری